*ΕΚΘΕΣΗ – ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

(Κείμενο από Βασίλη Κ. για το πρότζεκτ στους εξωτερικούς χώρους της αγοράς Κυψέλης)

(ποτέ δεν θα είναι ίδια)

Α. Η Σκέψη
Βλέπω την αγορά της Κυψέλης σαν ένα «καράβι» που από τις γρήγορες επιχωματώσεις και κατασκευές ξέμεινε στο πρώην «λιμάνι» της Κυψέλης.
Μία κιβωτός (της αγοράς) προϊόντων και ανθρώπων που σαν από ατύχημα στέκει μόνη στην πόλη της Κυψέλης. Οι μπουκαπόρτες του ανοιχτές, χάσκουν περιμένοντας ανθρώπους, φορτηγά, υπηρεσίες, αγορά, συνάθροιση κοινού.
Βλέπω την ορχήστρα στο κεντρικό αμπάρι να παίζει στο αβύθιστο αλλά φθαρμένο κουφάρι δίνοντας του ανάσες επιβίωσης.
Βλέπω στις κουπαστές του να αναπτύσσεται ο αποχαιρετισμός και στα κουπέ του (μαγαζιά) να ζωντανεύει μια φέτα ζωής προβαλλόμενη από το τζάμι τους, φανερή στους επισκέπτες.
Είναι το μοναδικό καράβι που οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να το περιεργαστούν από όλες τις μεριές.

Β. Δημόσιος και Ιδιωτικός χώρος
Σήμερα το δημόσιο αγαθό υποχωρεί κατά κράτος μπροστά στην λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία. Ακόμα και ο δημόσιος χώρος έχει καταλήξει να είναι πεδίο άσκησης βίας του κράτους (εξακρίβωση, διάλυση συγκεντρώσεων, ΜΑΤ, δακρυγόνα, ψυχολογική βία). Οι πολίτες, μόνοι, δυσκολεύονται και συχνά αδυνατούν να εναλλάξουν τις αιματηρές νησίδες τους με επαφή, συνομιλία, συνεύρεση. Το κράτος μάς οδηγεί σε χώρους συγκέντρωσης ιδιωτικούς. Αλλά κι εκεί η επαφή είναι απαγορευμένη ή περιέχει κινδύνους. Το θέατρο στη χώρα μας συνήθως περιορίζεται σε μικρά κτίρια, κυρίως ιταλικές σκηνές. Οι ηθοποιοί υποτάσσουν την έκφραση του σώματός τους οδηγούμενοι κυρίως σε ψυχολογικά δρώμενα αλλά και τον ήχο της φωνής τους ακολουθώντας τον τηλεοπτικό λόγο και την πόζα. Η τηλεόραση εναγκαλίζει το θέατρο μέσω των πρωταγωνιστών της. Μ' αυτούς τους όρους δεν έχει νόημα η ιδιωτική μας ζωή χωρίς τον δημόσιο χαρακτήρα της. Αρα οτιδήποτε κρατάει, πρωτίστως, γόνιμο τον δημόσιο λόγο, τη δημόσια πράξη, τον δημόσιο χώρο, είναι αυτονόητα πολιτικό. Και μάλιστα φαίνεται να είναι το μόνο που μπορεί να έχει νόημα για την ύπαρξη του θεάτρου σήμερα.
Η αρχιτεκτονική ακόμα και όταν είναι εσωτερικά ευέλικτη ορίζει μονιμότητες.
Μπορεί να γοητεύει ή να απογοητεύει, να ενθαρρύνει ή να αποθαρρύνει αλλά δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την παραγωγή θεατρικών δρώμενων.
Εάν ο τρούλος της βυζαντινής εκκλησίας έκτισε τον ουρανό πάνω από το ανοιχτό αρχαίο θέατρο όπως το ξέρουμε στους κλασσικούς και ελληνιστικούς χρόνους, η ιταλική σκηνή δημιούργησε ένα περιορισμένο και πλασματικό κόσμο σαν χώρο δραματουργίας, το ενδιαφέρον της ήταν μεγαλύτερο για την θέση του κτίσματος, συνήθως στο κέντρο της πόλης, παρά για την θέαση του δρώμενου από το σύνολό της κοινωνίας. Δημιουργεί το μετωπικό δίπολο σκηνή(ηθοποιός) – μικρός αριθμός θεατών με τους υπόλοιπους απ΄ έξω, δηλαδή η μέθεξη του θεάτρου γίνεται ιδιωτική υπόθεση.
Το θέατρο είναι μια συνεχής, επαναστατική, αναπαράσταση αυτού που ζούμε ή αυτού που έρχεται.
Κάθε εποχή έχει το δικό της είδος θεάτρου, την δικιά της εξουσία και πολιτική συνδιαλλαγή δημιουργώντας το δικό της αρχιτεκτόνημα.

Γ. Η Δράση
Προτείνω την δημιουργία ενός θεατρικού δρώμενου που εν μέρει θα προβαριστεί και θα σχηματιστεί στην αγορά της Κυψέλης, χρησιμοποιώντας τις βιτρίνες περιμετρικά της αγοράς, το κέντρο εσωτερικά και το υπόγειο.
1. τα μαγαζιά αφήνουν περιθώριο στους θεατές να δημιουργήσουν τον τέταρτο τοίχο της ιταλικής σκηνής.
Ξέρουμε ότι τα εμπορικά μαγαζιά εδώ και αιώνες έχουν την ίδια κατασκευή και διάταξη, δηλαδή, προϊόντα στο βάθος, πωλητής, βιτρίνα με προϊόντα προς επίδειξη, αγοραστής. Η βιτρίνα καλεί τον άνθρωπο που περιδιαβαίνει στον δημόσιο χώρο ώστε να εισέλθει και να αγοράσει, η βιτρίνα εδώ και πολλά χρόνια είναι ένα σταθερό πλαίσιο ενός εσωτερικού που μεταβάλλεται.
2. οι πόρτες παίζουν τον ρόλο μιας ανθρωπορουφήχτρας που ξεβράζει προς όλες τις κατευθύνσεις.
3. η ορχήστρα των πνευστών δίνει αναπνοή στο ξεχαρβαλωμένο κτίριο.
4. το κουφάρι, σκοτάδι, τα υπόγεια αναδίδουν βρώμα και δυσωδία από το κατακάθι. Τα φώτα γύρω-γύρω αναμμένα, από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, φωτίζουν για μια μοναδική φορά το κουφάρι της αγοράς που έχει όπως αποδεικνύεται έως σήμερα την δυνατότητα να μεταλλάσσεται ή να παραμένει το ίδιο αλλά σίγουρα ξεχωριστό στον ιστό της πόλης.

Δ. Η Συμμετοχή
Στην δράση αυτή προτείνω να συμμετέχουν οι εξής ομάδες
Ηθοποιοί που θα παίζουν στις βιτρίνες και στο υπόγειο ή θα αυτοσχεδιάζουν. Προτείνω τα επίκαιρα μονόπρακτα του Μπρέχτ από το έργο Τρόμος και Αθλιότητα στο τρίτο Ραιχ ‘η άλλο κείμενο που θα συνεισφέρει άλλο μέλος της ομάδος. Στην αρχή αυτής της δράσης προτείνω τον μονόλογο του Γοργία για την Ωραία Ελένη
Οι χορευτές που θα χορεύουν στις βιτρίνες βάσει συγκεκριμένης χορογραφίας ή αυτοσχεδιάζοντας.
Οι εικαστικοί δημιουργούν στις βιτρίνες έργα που έχουν σχέση με τον τίτλο της δράσης με περιορισμό ότι τα έργα τους θα εξελίσσονται σε ορισμένο χρόνο.
Οι μουσικοί θα παίζουν πνευστά στο εσωτερικό κέντρο της αγοράς.
Άτομα στο περιβάλλον μαζί με τους θεατές για την δημιουργία διαλόγου και την παροχή πληροφοριών.
Προσπάθεια οικειοποίησης των πολυκατοικιών γύρω από την αγορά που σαν πρώτο αποτέλεσμα θα έχει για μια ώρα ένα μικρό φώς από κάθε μπαλκόνι να σκοπεύσει ην αγορά και τον δρόμο γύρω από αυτήν.

Ε. Η Υλοποίηση
Υλοποίηση της δράσης μπορεί να γίνει με ανθρώπους της ομάδας ή άλλους εθελοντές καλλιτέχνες ή μη. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν video, φωτογραφία, προβολές, hardware και software, ηχητικά, κλπ. Ο φωτισμός εντός των βιτρινών θα είναι από λάμπες φθορισμού και εξωτερικά με φακούς ή άλλη μικρή πηγή.

ΣΤ. Επίλογος
Η δράση μας εκτός του προφανούς καλλιτεχνικού στόχου, προσπαθεί να μετατρέψει την αγορά της Κυψέλης σε ένα ασύμβατο καμβά δραστηριοτήτων και λειτουργιών.
Θα βοηθήσει την δημιουργία ενός εύπλαστου ίσως χαοτικού αλλά σίγουρα οικείου αστικού τοπίου στο κέντρο της Αθήνας