"Τόπος" για το 2010

Τόπος. Έκταση γης, χώρα, πόλη, πατρίδα, χώρος, θέση. Τοπωνυμία, τοποθεσία, τοποτηρητής, τοπογραφώ, τοπομετρία, τοπομαχία, τοπολογία. Κοινός τόπος, αφήνω στον τόπο, αφήνω στον τόπο μου, δίνω τόπο στην οργή, πιάνω τόπο. Γεωμετρικός τόπος. Ανάμεσα στους διαφορετικούς τόπους η διακίνηση των ιδεών και η κίνηση των έργων αναπτύσσονται παράλληλα μέσα στο νου και μέσα στον φυσικό χώρο, φέρνοντας σε αντιπαράθεση τα έργα και τους θεατές. Οι ενότητες και οι διαδρομές αυτές ανασυνθέτουν την ιστορική γνώση και την καλλιτεχνική ευαισθησία μέσα από την προσωπική εμπειρία και το άμεσο βίωμα του θεατή.Ο τόπος είναι εν τέλει ο ποιητικός τόπος, που περικλείει όλους τους τόπους που έζησε ο φωτογράφος, ένας αέναος μετανάστης, σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη, αλλά και τόπους λογοτεχνικούς, ανθρώπινους, ερώτων, παιδικής ηλικίας, εργασίας. Ο τόπος, όμως, που εμπεριέχει όλα τα προαναφερθέντα είναι αυτός της μνήμης, της ποίησης, της νοσταλγίας. Τόπος... για κάποιους κοινοτοπία, για άλλους άπιαστο όνειρο... Συναίσθημα, βίωμα, μνήμη, συμφέρον, ιδεολογία... Τίποτε απ' όλα αυτά.... Αφετηρία, αυτοσκοπός, παρηγοριά, ελπίδα.... Ζούμε σ' ένα τόπο... η ψυχή μας βρίσκεται σε άλλον... δε θέλουμε τον τόπο ....μας δεσμεύει .... Τόπος για όλους... και για κανέναν ... όπου γης πατρίς...

Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης προκηρύσσει την επόμενη μεγάλη του διεθνή ομαδική έκθεση φωτογραφίας με θέμα "Τόπος".
Η έκθεση αυτή θα θέλαμε να είναι ανοικτή σε όλες τις σκέψεις για το τι μπορεί να είναι τόπος, να περιλαμβάνει διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης, και φωτογραφικής ανάπτυξης. Όλα τα είδη φωτογραφίας και γενικότερης τέχνης με βάση τη φωτογραφία έχουν θέση στην έκθεσή αυτή. Κανένας περιορισμός δεν μπαίνει από την οργανωτική επιτροπή, εκ των προτέρων. Το αντίθετο, θα θέλαμε πλούσιο υλικό και σε περιεχόμενο και σε φόρμα.
Καλούμε τους φωτογράφους που ενδιαφέρονται για εικόνες γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, με το ευρύτατο σκεπτικό που αναφέρεται παραπάνω, και θέλουν να λάβουν μέρος σε αυτή τη σύνθετη έκθεση φωτογραφίας και όχι μόνο, (εγκαταστάσεις, βίντεο, προβολές κτλ θα συμπεριλαμβάνονται σε αυτή), να δηλώσουν συμμετοχή.
Η έκθεση θα θέλαμε να αποτελείται από ολοκληρωμένες εργασίας δημιουργών φωτογράφων και θα γίνει κατ αρχάς στη Θεσσαλονίκη, ίσως στα πλαίσια ενός από τους διεθνείς μας εκθεσιακούς θεσμούς.

Οι συμμετοχές θα πρέπει να αποσταλούν το αργότερο μέχρι
30-9-2009, στη διεύθυνση:

ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΑΓΤΖΙΔΗΣ
Υπευθ. Προγράμματος
2310 920988 & 6977 173 642
Αγ. Σπυρίδωνος 8 - 55337-Θεσσαλονίκη

Ο κάθε φάκελος με την ένδειξη <<Για την έκθεση ΤΟΠΟΣ>> θα περιλαμβάνει πλήρες βιογραφικό και στοιχεία επικοινωνίας, κατατοπιστικό κείμενο αν υπάρχει ή κρίνεται απαραίτητο, φωτογραφίες δείγματα σε διαστάσεις έως 13Χ18 εκ. καθώς και σχεδιάγραμμα ανάπτυξης των έργων, αν αυτό είναι απαραίτητο.

Για περισσότερες πληροφορίες και συνεχή ροή πληροφοριών στο site του Φωτογραφικού Κέντρο Θεσσαλονίκης www.fkth.gr επόμενες παραγωγές και στα
e-mail katselis@the.forthnet.gr ή raptisth@the.forthnet.gr

2η συνάντηση ομάδων δράσης

2η συνάντηση και ανοιχτή συζήτηση
Ομάδων δράσης στο δημόσιο χώρο

Τετάρτη 18.02.2009

Βίκτωρος Ουγκώ 15
εκδόσεις futura
Μεταξουργείο
5:00 μ.μ.

φωτογραφία: Έλενα Ακύλα

πειραματικό μοντέλο βιώσιμης ηχητικά πόλης

Ο ήχος είναι κοινωνικός:
ο συνυπάρχων ήχος – ο ζωτικός ήχος
(εισήγηση βασισμένη στο πρότζεκτ που πρότεινε η Στέλλα Αποστόλου)

Το τέλος ενός κόσμου σιωπής. Ο δίχρονος Li Jianxong στο Ασμάν της επαρχίας Λιαονίγκ γεννήθηκε κουφός. Όταν άκουσε για πρώτη φορά στα δύο του χρόνια με τη βοήθεια ενός προηγμένης τεχνολογίας ακουστικού, ένιωσε μεγάλο φόβο. (China Times, 18-12-2007)


Όταν γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος παράγει ήχους ακόμη και με την αναπνοή του, ότι συλλαμβάνει πολύπλοκους ήχους, τους θορύβους, που παράγονται μέσα από τη συνύπαρξη και τις κοινωνικές και οικονομικές της λειτουργίες, η ουτοπία της ησυχίας μοιάζει να χλευάζει την ουτοπία της συμβίωσης. Ταυτόχρονα, το ιδανικό της ησυχίας, της αναζήτησης του μη ήχου, μας απομακρύνει από τον ήχο του εαυτού μας και μετατρέπεται τελικά σε διεργασία απομόνωσης και αποξένωσης, σχεδόν εφιαλτική.

Ας σκεφτούμε πρακτικά την καθημερινή και σχεδόν απόλυτη χρήση του αυτοκινήτου [συνήθως με κλειστά παράθυρα και μουσική], μέσω της οποίας τα άτομα απομονώνονται από τη ζωή της πόλης, την παρατηρούν από απόσταση και αναπτύσσουν μια αυτιστική συμπεριφορά σε σχέση με τον διερχόμενο κοινωνικό περίγυρο. Πολλοί από όσους μετακινούνται καθημερινά και για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στην πόλη μόνο με αυτοκίνητο συχνά παραδέχονται ότι η χρήση (τυχαία ή εσκεμμένη) των μέσων μαζικής μεταφοράς, ο περίπατος ή η πεζή περιπλάνηση μέσα στην πόλη είναι μια έντονη (ευχάριστη ή δυσάρεστη αναλόγως) εμπειρία.

Στο άλλο άκρο συναντούμε το ιδανικό (ή και την έμμεση απαίτηση, δεδομένης της σημερινής αστικής πραγματικότητας) της προσαρμογής στο οποιοδήποτε ηχητικό περιβάλλον, της αποδοχής κάθε ακρότητας στην εκπομπή θορύβου από οικονομικές κυρίως λειτουργίες, διαδικασία που δυσχεραίνει εξίσου την συνύπαρξη.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε το φαινόμενο της τόσο συχνής χρήσης ακουστικών για την ακρόαση μουσικής από πεζούς στο δημόσιο χώρο (στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους δρόμους κ.λπ.), μια πρακτική αμυντική μα συγχρόνως και προσαρμοστική: όταν δεν μπορούμε να απομακρύνουμε κάτι που βρίσκουμε ανυπόφορο κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το ξεχάσουμε.


Με βάση τέτοιες ανθρωπολογικές παρατηρήσεις, φαίνεται ότι σήμερα οι άνθρωποι της πόλης προσπαθούν να απομονωθούν από τους κοινωνικούς ήχους, ιδιαιτέρως τους δημόσιους για να αποκτήσουν την αίσθηση ότι υπάρχουν. Αυτή είναι η λειτουργία του «κωφεύειν». Φυσικά το «κωφεύειν» αποκτά μια άλλη διάσταση για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων τις ώρες του ύπνου, όπου χρωματίζεται από πιο βιολογικές ανάγκες. Απ’ την άλλη πλευρά, η λειτουργία του «ακούειν» είναι κι αυτή πολλές φορές ένας τρόπος για να γεμίσει κάποιος το κενό της ύπαρξής του μέσα σε χώρους έντονου δημόσιου κοινόχρηστου θορύβου αναπληρώνοντας την απώλεια της ύπαρξης με τους ήχους των άλλων.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως επειδή δεν έχουμε ξεκλειδώσει το μουσικό κουτί του σώματός μας; Επειδή παραφωνούμε στο σύνολο της ορχήστρας που ζούμε; Θα μπορούσαμε άραγε να παραδοθούμε σε όλους τους ήχους; Μήπως, για να ξεφύγουμε από τη μάστιγα του θορύβου, πρέπει να περάσουμε σε μια ωτοασπιδική λειτουργία δημιουργώντας ιδιωτικά ή δημόσια Ησυχαστήρια; Ή μήπως να αποθαρρυνθούμε απ’ την άποψη ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να αλλάξουμε-βελτιώσουμε το ηχοτοπίο της πόλης μας και άρα δεν ωφελεί να δίνουμε και τόση σημασία στην ενόχληση που συχνά προκαλεί;

-------
(Καταστασιακή Διεθνής, τ. 1ο, Ιούνιος 1958, Σημειώσεις της Σύνταξης)
«…Το 1957 η υπηρεσία ερευνών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας του Καναδά πέτυχε μια πειραματική μελέτη της πλήξης, απομονώνοντας άτομα σε ένα περιβάλλον διαμορφωμένο έτσι ώστε να μην έχουν καμιά επαφή με τον εξωτερικό κόσμο (ένα κελί με γυμνούς τοίχους, με σταθερό φωτισμό, με ένα μόνο άνετο κρεβάτι, χωρίς κανένα θόρυβο, καμιά μυρωδιά, καμιά αλλαγή θερμοκρασίας). Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η παραμονή σε αυτά τα κελιά οδηγεί σε εκτεταμένες διαταραχές της συμπεριφοράς επειδή ο εγκέφαλος, καθώς δεν δέχεται κανένα ερέθισμα, χάνει αυτή τη μέση διέγερση που απαιτεί η φυσιολογική λειτουργία του. Συμπέραναν λοιπόν πόσο ολέθρια είναι η επίδραση ενός πληκτικού περιβάλλοντος στην ανθρώπινη συμπεριφορά…»
-------

Δημιουργία Πειραματικού μοντέλου ηχητικά βιώσιμης πόλης με συμμετοχικό σχεδιασμό

Ο ήχος μέσω της ακοής δεν είναι ένα απλό ερέθισμα, είναι ζωτική λειτουργία του υπάρχειν και του συνυπάρχειν, είναι «φωνή», «λόγος», πολιτισμική κατάκτηση. Ο ζωτικός μας χώρος πλημμυρίζει από το ζωτικό μας ήχο. Προσπαθώντας να κατανοήσει κάποιος τη σχέση κοινωνίας και ήχων, μπορεί να συνδέσει τις κοινωνικές ομάδες με τις ηχητικές δομές που παράγουν. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να συσχετίσει την έννοια της ευζωίας με την απώλεια του ήχου (αλλά και της κίνησης), αν αναλογιστεί ότι τα προάστια των οικονομικά εύρωστων τάξεων έχουν μετατραπεί κατά κύριο λόγο σε υπνουπόλεις, όπου «βασιλεύει» η ησυχία. Ένα άλλο παράδειγμα μας δείχνει ότι η καταναλωτική λειτουργία (shopping therapy, μαζικοί χώροι διασκέδασης κ.α.) προσδιορίζεται σε χώρους υψηλού θορύβου.
Ο ήχος έχει κοινωνική ποιότητα και εκφράζει κοινωνικές και πολιτισμικές δομές. Ο Clifford Geertz πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο αιωρούμενο στους σημασιολογικούς ιστούς του που το ίδιο έχει υφάνει. Θεωρεί ότι ο πολιτισμός είναι αυτοί οι ιστοί κι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι η εμπέδωση των κανόνων αλλά η αναζήτηση νοημάτων: δεν νομοθετούμε αλλά νοηματοδοτούμε.

Προτείνεται επομένως η δημιουργία ενός πειραματικού μοντέλου που θα ορίζει την «βιώσιμη ηχητικά πόλη» που θα σχεδιαστεί από τους ίδιους τους κατοίκους του συγκεκριμένου αστικού χώρου. Σε γενικές γραμμές, η πρόταση αυτή μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Αναζητείται μια ορισμένη περιοχή που οι κοινωνικοί της ήχοι υποδηλώνουν έντονα τις συγκεκριμένες κοινωνικές της λειτουργίες αναδεικνύοντας έντονες ενδογενείς αντιφάσεις. Αυτή η αστική περιοχή θα αποτελέσει και το μοντέλου πάνω στο οποίο πειραματικά θα εφαρμοστεί το σχέδιο της «βιώσιμης ηχητικά» πόλης.


Παράδειγμα i
Θησείο, η γειτονιά γύρω από τον Ζέφυρο
Μοιάζει νοσταλγικός «παράδεισος» για όσους επισκέπτονται τα καφενεία και τα εστιατόρια της περιοχής και μαρτύριο για όσους κατοικούν εκεί γύρω και αναγκάζονται να υπομένουν το θόρυβο των πρώτων.

Παράδειγμα ii
Ψυρρής
Απέραντο διασκεδαστήριο χωρίς ώρες κοινής ησυχίας, όπου η ανθρώπινη φασαρία αναμειγνύεται με τα διάφορα είδη μουσικής στη διαπασών κάθε στιγμή της ημέρας

Παράδειγμα iii
Πεύκη
Μια συνοικία που προορίζεται μόνο για ύπνο, με την εξουθενωτική κούραση της καθημερινής εργασίας…

Παράδειγμα iv
Δάφνη, η γειτονιά γύρω από την οδό Βουλιαγμένης
Ένα σύνολο ανάμεικτο το οποίο τείνει να εμφανίζεται όλο και συχνότερα στην Αθήνα: καταστήματα στα ισόγεια, κατοικίες στους πάνω ορόφους και ένας δρόμος διαρκούς κυκλοφορίας που τα διατρέχει.

Παράδειγμα v
Κατοικίες μπροστά στην Εθνική οδό (σε οποιαδήποτε περιοχή από το Φάληρο μέχρι τη Φιλαδέλφια)
Σημεία όπου ο ήχος των αυτοκινήτων μεγιστοποιείται και ο δημόσιος ήχος σχεδόν εξουδετερώνει τον ιδιωτικό.


Η επιλεγμένη περιοχή θα διερευνηθεί ως προς την κοινωνική της σύνθεση, τις καθημερινές δημόσιες λειτουργίες και κοινωνικές σχέσεις σε σύνδεση με τις ηχητικές δομές που παράγονται (στο δημόσιο χώρο), ώστε να οριστούν οι πολιτισμικές λογικές που διαπνέουν αυτές τις δομές. Με την εμπλοκή των ίδιων των κατοίκων και τη νοηματοδότηση του ήχου, προχωράει ο σχεδιασμός, για παράδειγμα:

o ηχητικών οδικών σημάτων που γίνονται δημόσιος κώδικας επικοινωνίας

o ηχητικών πομπών σε συγκεκριμένα σημεία του χώρου που αναδεικνύουν ήχους που πνίγονται και συμπιέζουν ήχους που κυριαρχούν

o γκραφίτι εγρήγορσης στις πύλες ήχου της περιοχής

o ηχητικές περιπλανήσεις προσώπων (βίωμα)

o περιπαιχτικοί ήχοι: επινοημένα ηχητικά παιχνίδια με χιούμορ και ειρωνεία (για παράδειγμα, όπλα με ήχο κομπρεσέρ ή μαρσαρίσματος αυτοκινήτου, προσπέραση πεζού με χρήση παλιομοδίτικης κόρνας κ.α.)

*Call for participation

-june 6 thru 23- collaborative performance event
Κάλεσμα για συμμετοχή, 6-23 Ιουνίου/συλλογική δράση περφόρμανς--- Δέσποινα Σοφία Στάμος

(ακολουθεί ελληνική μετάφραση)

Hello friends in ReConstruction Community,

First, apologies that I write in English.
For those I have yet to meet, I look forward to our acquaintance.
Last year, I visited the collective with a proposal for a collaborative performance/action/event this June. In the meantime, we have refocused the project. Initial ideas are taking new form. As the time draws near, I have arranged for myself and two long-term collaborators Wen-Shuan Yang and Nequi Gonzalez to arrive in early June.

We would love to communicate with artists interested in the project.
Please contact us at
us@tmdas.org
http://tmdas.org/bio.html
We are looking forward to working with you!

working title passTRESpass

the performance /action will manifest as a series of performances in locations throughout monastiraki area -or in and around kipseli market -to be decided...
map will be made in collaboration with performers. between locations, performance is driven throughout area as tableaux vivant.

WE NEED PARTICIPANTS !
united african womens' organization (2-10 women) ?
local dancers (4-8 performers)?
our group from nyc consisting of myself, wen-shuan and nequi
other collaborators from your end?

content

we will all answer a set of questions regarding migration and being the "outsider" in a culture. the stories that we will collect from the questionaire will be built into our soundtrack. the plan is to create performance/actions based on the stories in different locations that interact with pedestrian flow. i think it would be interesting to switch stories with each other and bring to life each others stories- metaphorically switching "skins" with each other.

--------------------------

Γειά σας φίλοι της Κοινότητας Ανοικοδόμησης,

Κατ'αρχήν να ζητήσω συγγνώμη που γράφω αγγλικά.
Για όσους από σας δεν έχω γνωρίσει, ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα!
Πέρυσι, ήρθα στις συναντήσεις σας και κατέθεσα πρόταση συνεργασίας για δράση/περφόρμανς. Εν τω μεταξύ, οι περσινές ιδέες εξελίχθηκαν κι έχουμε τώρα ένα καινούργιο πλαίσιο να προτείνουμε. Καθώς πλησιάζει το καλοκαίρι και σύμφωνα με τον προγραμματισμό που έχει γίνει, θα είμαι στην Αθήνα αρχές Ιουνίου, μαζί με τους δύο σταθερούς συνεργάτες μου, την Γουέν-Σουάν Γιανγκ και τον Νέκι Γκονζάλες.

Θα θέλαμε πάρα πολύ να επικοινωνήσουμε με καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται.
Παρακαλώ, γράψτε μας στην διεύθυνση:

us@tmdas.org
//tmdas.org/bio.html

Θα χαρούμε πολύ να συνεργαστούμε για την πραγματοποίηση του πρότζεκτ με τίτλο εργασίας "passTRESpass"

Πρόκειται για δράση με τη μορφή σειράς δράσεων/περφόρμανς σε τοποθεσίες όπως το Μοναστηράκι και η γύρω περιοχή/ ή ίσως στην Κυψέλη, γύρω από την αγορά/ …θα το αποφασίσουμε μαζί!
Θα φτιαχτεί ο σχετικός χάρτης σε συνεργασία με όσους συμμετέχουν. Η δράση μας θα κινηθεί ανάμεσα στις επιλεγμένες τοποθεσίες σαν ζωντανό γλυπτό/tableau vivant.

ΧΡΕΙΑΖΌΜΑΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ!

Από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών (2-10 μέλη);
Χορευτές που δουλεύουν στην Αθήνα (4-8 άτομα);
Από την ομάδα μας στη Νέα Υόρκη θα είμαι εγώ, η Γουέν Σουάν και ο Νέκι.
Ποιοί άλλοι από σας; Επικοινωνήστε!

περιεχόμενο

Θα απαντήσουμε όλοι σε μια σειρά από ερωτήματα που αφορούν στη μετανάστευση και την ιδιότητα του πολιτισμικά "ξένου". Οι ιστορίες που θα συλλέξουμε από τις απαντήσεις που θα πάρουμε, θα συγκροτηθούν σε ένα είδος ηχητικής εγκατάστασης για τη δράση.
Δηλαδή, το σχέδιο είναι να δημιουργηθεί μια σειρά από περφόρμανς/δράσεις που θα βασίζονται σε αυτό το υλικό και θα πραγματοποιηθούν σε διαφορετικές τοποθεσίες, με σκοπό την διάδραση με τη ροή των πεζών στο δρόμο. Κατά τη γνώμη μου, θα είχε ενδιαφέρον να ανταλλάξουμε ιστορίες και να ζωντανέψουμε ο ένας την ιστορία του άλλου- μπαίνοντας μεταφορικά ο ένας στο σώμα του άλλου.

*ΕΚΘΕΣΗ – ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

(Κείμενο από Βασίλη Κ. για το πρότζεκτ στους εξωτερικούς χώρους της αγοράς Κυψέλης)

(ποτέ δεν θα είναι ίδια)

Α. Η Σκέψη
Βλέπω την αγορά της Κυψέλης σαν ένα «καράβι» που από τις γρήγορες επιχωματώσεις και κατασκευές ξέμεινε στο πρώην «λιμάνι» της Κυψέλης.
Μία κιβωτός (της αγοράς) προϊόντων και ανθρώπων που σαν από ατύχημα στέκει μόνη στην πόλη της Κυψέλης. Οι μπουκαπόρτες του ανοιχτές, χάσκουν περιμένοντας ανθρώπους, φορτηγά, υπηρεσίες, αγορά, συνάθροιση κοινού.
Βλέπω την ορχήστρα στο κεντρικό αμπάρι να παίζει στο αβύθιστο αλλά φθαρμένο κουφάρι δίνοντας του ανάσες επιβίωσης.
Βλέπω στις κουπαστές του να αναπτύσσεται ο αποχαιρετισμός και στα κουπέ του (μαγαζιά) να ζωντανεύει μια φέτα ζωής προβαλλόμενη από το τζάμι τους, φανερή στους επισκέπτες.
Είναι το μοναδικό καράβι που οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να το περιεργαστούν από όλες τις μεριές.

Β. Δημόσιος και Ιδιωτικός χώρος
Σήμερα το δημόσιο αγαθό υποχωρεί κατά κράτος μπροστά στην λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία. Ακόμα και ο δημόσιος χώρος έχει καταλήξει να είναι πεδίο άσκησης βίας του κράτους (εξακρίβωση, διάλυση συγκεντρώσεων, ΜΑΤ, δακρυγόνα, ψυχολογική βία). Οι πολίτες, μόνοι, δυσκολεύονται και συχνά αδυνατούν να εναλλάξουν τις αιματηρές νησίδες τους με επαφή, συνομιλία, συνεύρεση. Το κράτος μάς οδηγεί σε χώρους συγκέντρωσης ιδιωτικούς. Αλλά κι εκεί η επαφή είναι απαγορευμένη ή περιέχει κινδύνους. Το θέατρο στη χώρα μας συνήθως περιορίζεται σε μικρά κτίρια, κυρίως ιταλικές σκηνές. Οι ηθοποιοί υποτάσσουν την έκφραση του σώματός τους οδηγούμενοι κυρίως σε ψυχολογικά δρώμενα αλλά και τον ήχο της φωνής τους ακολουθώντας τον τηλεοπτικό λόγο και την πόζα. Η τηλεόραση εναγκαλίζει το θέατρο μέσω των πρωταγωνιστών της. Μ' αυτούς τους όρους δεν έχει νόημα η ιδιωτική μας ζωή χωρίς τον δημόσιο χαρακτήρα της. Αρα οτιδήποτε κρατάει, πρωτίστως, γόνιμο τον δημόσιο λόγο, τη δημόσια πράξη, τον δημόσιο χώρο, είναι αυτονόητα πολιτικό. Και μάλιστα φαίνεται να είναι το μόνο που μπορεί να έχει νόημα για την ύπαρξη του θεάτρου σήμερα.
Η αρχιτεκτονική ακόμα και όταν είναι εσωτερικά ευέλικτη ορίζει μονιμότητες.
Μπορεί να γοητεύει ή να απογοητεύει, να ενθαρρύνει ή να αποθαρρύνει αλλά δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την παραγωγή θεατρικών δρώμενων.
Εάν ο τρούλος της βυζαντινής εκκλησίας έκτισε τον ουρανό πάνω από το ανοιχτό αρχαίο θέατρο όπως το ξέρουμε στους κλασσικούς και ελληνιστικούς χρόνους, η ιταλική σκηνή δημιούργησε ένα περιορισμένο και πλασματικό κόσμο σαν χώρο δραματουργίας, το ενδιαφέρον της ήταν μεγαλύτερο για την θέση του κτίσματος, συνήθως στο κέντρο της πόλης, παρά για την θέαση του δρώμενου από το σύνολό της κοινωνίας. Δημιουργεί το μετωπικό δίπολο σκηνή(ηθοποιός) – μικρός αριθμός θεατών με τους υπόλοιπους απ΄ έξω, δηλαδή η μέθεξη του θεάτρου γίνεται ιδιωτική υπόθεση.
Το θέατρο είναι μια συνεχής, επαναστατική, αναπαράσταση αυτού που ζούμε ή αυτού που έρχεται.
Κάθε εποχή έχει το δικό της είδος θεάτρου, την δικιά της εξουσία και πολιτική συνδιαλλαγή δημιουργώντας το δικό της αρχιτεκτόνημα.

Γ. Η Δράση
Προτείνω την δημιουργία ενός θεατρικού δρώμενου που εν μέρει θα προβαριστεί και θα σχηματιστεί στην αγορά της Κυψέλης, χρησιμοποιώντας τις βιτρίνες περιμετρικά της αγοράς, το κέντρο εσωτερικά και το υπόγειο.
1. τα μαγαζιά αφήνουν περιθώριο στους θεατές να δημιουργήσουν τον τέταρτο τοίχο της ιταλικής σκηνής.
Ξέρουμε ότι τα εμπορικά μαγαζιά εδώ και αιώνες έχουν την ίδια κατασκευή και διάταξη, δηλαδή, προϊόντα στο βάθος, πωλητής, βιτρίνα με προϊόντα προς επίδειξη, αγοραστής. Η βιτρίνα καλεί τον άνθρωπο που περιδιαβαίνει στον δημόσιο χώρο ώστε να εισέλθει και να αγοράσει, η βιτρίνα εδώ και πολλά χρόνια είναι ένα σταθερό πλαίσιο ενός εσωτερικού που μεταβάλλεται.
2. οι πόρτες παίζουν τον ρόλο μιας ανθρωπορουφήχτρας που ξεβράζει προς όλες τις κατευθύνσεις.
3. η ορχήστρα των πνευστών δίνει αναπνοή στο ξεχαρβαλωμένο κτίριο.
4. το κουφάρι, σκοτάδι, τα υπόγεια αναδίδουν βρώμα και δυσωδία από το κατακάθι. Τα φώτα γύρω-γύρω αναμμένα, από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, φωτίζουν για μια μοναδική φορά το κουφάρι της αγοράς που έχει όπως αποδεικνύεται έως σήμερα την δυνατότητα να μεταλλάσσεται ή να παραμένει το ίδιο αλλά σίγουρα ξεχωριστό στον ιστό της πόλης.

Δ. Η Συμμετοχή
Στην δράση αυτή προτείνω να συμμετέχουν οι εξής ομάδες
Ηθοποιοί που θα παίζουν στις βιτρίνες και στο υπόγειο ή θα αυτοσχεδιάζουν. Προτείνω τα επίκαιρα μονόπρακτα του Μπρέχτ από το έργο Τρόμος και Αθλιότητα στο τρίτο Ραιχ ‘η άλλο κείμενο που θα συνεισφέρει άλλο μέλος της ομάδος. Στην αρχή αυτής της δράσης προτείνω τον μονόλογο του Γοργία για την Ωραία Ελένη
Οι χορευτές που θα χορεύουν στις βιτρίνες βάσει συγκεκριμένης χορογραφίας ή αυτοσχεδιάζοντας.
Οι εικαστικοί δημιουργούν στις βιτρίνες έργα που έχουν σχέση με τον τίτλο της δράσης με περιορισμό ότι τα έργα τους θα εξελίσσονται σε ορισμένο χρόνο.
Οι μουσικοί θα παίζουν πνευστά στο εσωτερικό κέντρο της αγοράς.
Άτομα στο περιβάλλον μαζί με τους θεατές για την δημιουργία διαλόγου και την παροχή πληροφοριών.
Προσπάθεια οικειοποίησης των πολυκατοικιών γύρω από την αγορά που σαν πρώτο αποτέλεσμα θα έχει για μια ώρα ένα μικρό φώς από κάθε μπαλκόνι να σκοπεύσει ην αγορά και τον δρόμο γύρω από αυτήν.

Ε. Η Υλοποίηση
Υλοποίηση της δράσης μπορεί να γίνει με ανθρώπους της ομάδας ή άλλους εθελοντές καλλιτέχνες ή μη. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν video, φωτογραφία, προβολές, hardware και software, ηχητικά, κλπ. Ο φωτισμός εντός των βιτρινών θα είναι από λάμπες φθορισμού και εξωτερικά με φακούς ή άλλη μικρή πηγή.

ΣΤ. Επίλογος
Η δράση μας εκτός του προφανούς καλλιτεχνικού στόχου, προσπαθεί να μετατρέψει την αγορά της Κυψέλης σε ένα ασύμβατο καμβά δραστηριοτήτων και λειτουργιών.
Θα βοηθήσει την δημιουργία ενός εύπλαστου ίσως χαοτικού αλλά σίγουρα οικείου αστικού τοπίου στο κέντρο της Αθήνας