TUNNEL 14
Γνωρίζω ότι δεν έχω παρακολουθήσει εξ'αρχής την δουλειά που γίνεται γι'αυτό το πρότζεκτ, γι'αυτό σας παρακαλώ να μου επισημάνετε τα σημεία που έχω τυχόν παρανοήσει.
Χρειάζομαι να επεξηγήσω ποιά είμαι και ποιοί λόγοι με ωθούν να θέλω να δουλέψω στο Τούνελ 14- θα ήθελα επίσης να μάθω τα δικά σας κίνητρα. Θα εξηγήσω τι εννοώ πάραυτα.
Τα θέματα κοινωνικοποίησης και το τι σημαίνει με όρους πραγματικής κοινωνίας αλλά και ψυχολογικά, να αισθάνεται κανείς ότι συμπεριλαμβάνεται ή ότι είναι αποκλεισμένος από μια κοινότητα, είναι ζήτημα που αυτή τη στιγμή με απασχολεί προσωπικά με ένταση. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαι μετανάστης –αν και "προνομιούχα". Ως εκ τούτου, έχω αισθανθεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς προκειμένου να κτίσει γέφυρες με τον ελληνισμό, μια κατά τα φαινόμενα ομογενή πολιτισμική κοινότητα. Μια κοινότητα που αν κατάλαβα καλά από τα λεγόμενα του Χάρη, θέτει με πάθος την έμφαση στους δεσμούς αίματος αντί της εδαφικής/γεωγραφικής συγκυρίας.
Έχω και μια άλλη, προσωπική σύνδεση με το θέμα. Ο μικρός μου αδερφός είναι μαύρος.
Έχω μελετήσει αρκετά λεπτομερώς τα θέματα που σχετίζονται με την φυλή και το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ και έχω παρακολουθήσει από κάποια απόσταση την αρθρογραφία όσων ενασχολούνται με ζητήματα ταυτότητας/φυλής (identity/race). Έχω να πω αρκετά πράγματα από αυτή τη σκοπιά.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά σύνδεση ανάμεσα στους Αφρικανούς μετανάστες που ήλθαν στην Ελλάδα εν μέσω (τραυματικών) οικονομικών και πολιτικών συγκυριών και τις άκρως τραυματικές συνθήκες που καθορίζουν το έδαφος πάνω στο οποίο μεγάλωσαν οι Αφρο-αμερικανοί. Η δουλία στις ΗΠΑ ήταν θεσμός. Η τραυματική αυτή ιστορική κληρονομιά έχει ποτίσει την αμερικανική συνείδηση με πολύ διαφορετικό τρόπο. Συμφωνώ απόλυτα με την Χριστίνα σε αυτό. Νομίζω ότι είναι δυνάμει επικίνδυνο να υπάρξει σύγχυση αυτών των πραγμάτων και ότι χρειαζόμαστε να δούμε την συγκεκριμένη κατάσταση όπως την βιώνουμε εδώ.
Προφανώς, θα μπορούσε κανείς να συνδέσει περιστασιακά την Ρόζα Παρκς με κάποιον έγχρωμο στο λεωφορείο- αλλά η εμμονή σε μια τέτοια σύνδεση κινδυνεύει να πάρει κάποιου είδους ρατσιστικό χαρακτήρα. Ζώντας σε μια κατά κύριο λόγο λευκή κοινότητα, είναι τάχα μοιραίο να συνδέουμε όλους τους έγχρωμους που παίρνουν λεωφορεία με την Αμερικανική ιστορία κοινωνικού διαχωρισμού με βάση το χρώμα; Τί μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο για μας τους ίδιους;
Θα ήθελα να επιμείνω σε αυτό. Στις δικές μας σχέσεις με τους έγχρωμους/μειονότητες/ξένους που υπάρχουν στην κοινωνία αυτή και τα κίνητρα που μας ωθούν να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το θέμα. Είναι εύκολο να προβάλλει κανείς προσωπικά συναισθήματα και φόβους πάνω σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και είναι σημαντικό να έχουμε συνείδηση του δικού μας "υπόγειου" ρατσισμού- όσο κι αν διακατεχόμαστε από καλές προθέσεις. Γι'αυτό το λόγο θα ζητούσα από όλους να εξετάσουμε τι ακριβώς σκεφτόμαστε όταν βλέπουμε σε δημόσια μέσα μεταφοράς ή στον δημόσιο χώρο να μετακινούνται έγχρωμοι συμπολίτες μας. Θα ήθελα να ξέρω τι λένε για μας οι σκέψεις που κάνουμε γι'αυτούς.
Θα ήθελα να μιλήσω για τον μικρό μου αδερφό, αν και γνωρίζω ότι αυτό αποτελεί αυθαιρεσία:
Ως έφηβος, είχα καταλάβει παρατηρώντας τον ότι ήθελε να αγνοήσει πλήρως κάθε αναφορά στην διαφορετικότητά του. Ήθελε, αν ήταν δυνατόν, όλο το φυλετικό ζήτημα να πάψει να υπάρχει. Ήθελε απλά να ενσωματωθεί. Την ίδια στιγμή, η οικογένειά του αισθανόταν υποχρεωμένη να του θέτει το ζήτημα- αλλά γιατί; Φοβόμασταν γι'αυτόν. Ανησυχούσαμε. Είχαμε τις δικές μας ενθυμήσεις διακρίσεων. Θέλαμε να τον προετοιμάσουμε… Και αφήναμε τους φόβους μας να μας καθοδηγούν. Μήπως θα ήταν καλύτερο γι'αυτόν να είχαμε χαλαρώσει και να παίρναμε τα πράγματα όπως έρχονταν μέρα με τη μέρα;
Ανησυχώ μήπως παρασυρθούμε κατά τρόπο παρόμοιο και στο πρότζεκτ με τα παιδιά.
Έχοντας πει όλα αυτά, νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός σε εντελώς ασυνείδητο επίπεδο και σε απίστευτο βαθμό. Συγχωρήστε τις γενικεύσεις μου σε αυτό το σημείο- εννοείται ότι δεν εκφράζω συλλογικές κρίσεις! Έχω όμως παρατηρήσει ότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ανεκτικοί και όχι ρατσιστές, αλλά παρ'όλ'αυτά, άκριτα και αυθόρμητα, διαρκώς περιθωριοποιούν τον "άλλο" με μικρά σχόλια και χειρονομίες. Το βάθος αυτής της περιθωριοποίησης είναι σοκαριστικό. Ίσως εξ'αιτίας έλλειψης εμπειρίας, οι Έλληνες μοιάζουν να μην έχουν κατακτήσει μια συνείδηση της καρδιάς του προβλήματος. Νομίζω ότι ένα τέτοιο βήμα συνειδητοποίησης του δικού μας ρατσισμού είναι ζήτημα ουσίας. Παρ'όλα τα προβλήματα σε σχέση με τον "ορθά πολιτικό" λόγο και δράση όπως αποτυπώνονται και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης στις ΗΠΑ, υπάρχει εδώ ένα ζητούμενο. Η προσεκτική χρήση της γλώσσας προάγει την συνείδηση και τον σεβασμό απέναντι στις μειονότητες με όρους που καθορίζουν οι ίδιοι.
Σε σχέση με αυτή την ιδέα –προσβλέποντας στον αυτοπροσδιορισμό των μειονοτήτων- θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα των παιδιών σε αυτό το πρότζεκτ. Τί θέλουν; Πώς θέλουν να τους βλέπουμε και να τους απευθυνόμαστε; Θα μπορούσαμε ίσως να προσδιορίσουμε σχήματα που θα διευκόλυναν την έκφρασή τους, αλλά από κει και πέρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να "ακούμε".
Δεν καταλαβαίνω ακόμη ποιος είναι ο ρόλος των παιδιών σε αυτό το πρότζεκτ και νομίζω ότι χρειάζεται να γίνει σαφής. Δουλεύουμε ΜΑΖΥ τους; Είναι συνεργάτες;
Δυστυχώς, μοιάζει αρκετά δύσκολο να καταφέρουμε κάτι τέτοιο σε σημαντικό βαθμό καθώς πιέζει ο χρόνος, αλλά από την άλλη δεν είναι και ακατόρθωτο (μήπως τυχόν θα μπορούσε να επεκταθεί το πρότζεκτ;). Η στην άλλη περίπτωση, απλά τους κατευθύνουμε; Δηλαδή, παίρνουν μέρος σε ένα έργο που διευθύνουν ενήλικες; Πρόκειται για κοινωνική/ καλλιτεχνική θεραπευτική πρωτοβουλία; Σε αυτή την περίπτωση ποιοί είναι οι στόχοι;
Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος με βοηθούσε να καταλάβω που βρισκόμαστε σε σχέση με όλα αυτά προς στιγμήν, ή αν απλά μοιραστούμε τις σκέψεις μας για το επιθυμητό.
Έχω κάποιες προτάσεις για θεατρικό παιχνίδι με τα παιδιά, προτάσεις που βασίζονται στην τεχνική θεάτρου σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών του Augusto Baal. Μου φαίνεται ότι θα ήταν ενδιαφέρον αν συμμετείχαμε στη δράση μαζί με τα παιδιά, ή τουλάχιστον στο θεατρικό παιχνίδι προετοιμασίας, για να αποκαλύψουμε τις δικές μας ενδόμυχες σκέψεις.
Πρόκειται για ένα θέμα μεγάλης σημασίας που αποτελεί πρόκληση!
Περιμένω ν'ακούσω τις σκέψεις σας.
Σας χαιρετώ
Τζένιφερ
27.5.07
TUNNEL 14/ BY JENNIFER
I know I've missed a lot of the introductory work to the project so
please let me know where I am misguided in my observations.
I need to explain a little bit where I come from, and about my
motivations for wanting to work on the project- and I would be
interested also to hear about your motivations as well. I'll explain
why shortly.
Thinking about community and what it means in real social terms, as
well as psychological terms, to feel that one is inside or outside a
community is a project I am passionately engaged with at the moment.
I am, after all, an immigrant- albeit a "privileged" one. And I have
felt the difficulties of beginning to interface with the seemingly
homogenous cultural community of greekness. A community tied very
passionately- as Harris pointed out (I think!, my greek...)- to blood
rather than geographical circumstance.
I have another, equally personal, connection to the topic. My little
brother is black.
I have studied in some detail issues of race and the civil rights
movement in the United States and have followed more distantly the
writings of those engaged in thinking about identity and race. From
this perspective I wish to say several things.
There is almost no connection between African immigrants who have come
to Greece through (traumatic) economic and political necessity, and
the extremely traumatic circumstances that define the ground
African-Americans have grown up on. Slavery in the States was an
institution. The historical effects of that trauma have infiltrated
american consciousness in an entirely different way. I agree strongly
with Christina (? sorry, I don't have everyone's names yet) on that
point. I think it is almost dangerous to conflate the one with the
other and that we need to look specifically at this experience here.
Obviously one could have a passing association with a black person on
a bus and think of Rosa Parks- but to dwell on this might be another
form of racism. Are all black people on a bus in a primarily white
community linked forever to the history of segregation in the United
States? What does that association say about us?
I want to think carefully about this. About our own relations to the
black people/minorities/outsiders around us- about our own motivations
for wanting to work on this. It is so easy to project our own
sympathies and fears onto an entire people and it is important to
become aware of our own "inner racist"- however well-meaning it might
be. So I would ask everyone to examine what we think when we see the
black people around us in transit- and what our thoughts about them
say about us.
Speaking for my little brother (which I should not do): my observation
of him is that he wanted as a teenager to completely ignore any
mention of his difference. He wanted the whole issue of race to
disappear. He wanted to fit in. And his own family felt compelled to
bring it to his attention- but why? We were afraid for him. We were
worried. We had memories of injustice. We wanted him to be
prepared..... And we let these fears guide us. Would it have been
better for him if we had instead let ourselves be guided by the simple
interactions of the day?
I am concerned that we might make a similar mistake(?) with the kids
in the project.
That being said, I think there is an amazing level of completely
unconscious racism in Greece. Please excuse my generalizations right
now- of course this is not true of everyone! My observation is that
many people believe they are tolerant and not racist, and yet they
carelessly, unknowingly, marginalize outsiders with small comments and
gestures constantly. The pervasiveness of this marginalization is
shocking. Perhaps due to a lack of experience with it, Greeks seem
not to have brought the heart of racism to consciousness. I think
that bringing our own racism to consciousness is a critical step.
While "politically correct" actions and language have many problems in
the way they have been carried out and even exploited (in the States),
it does have a very important function. The careful use of language
brings awareness and consideration of a minority- on their own terms.
In thinking of this idea- coming to someone else's terms- we can begin
to think about the children in the project. What do they want? How do
they want to be seen and addressed? We might frame structures that
make it easier for them to express this- but after that we can only
listen.
I don't understand yet what the children's roles are in the project
and I think it should be clarified. Are we working WITH them? Are
they collaborators? Unfortunately it seems very difficult to do that
in a meaningful way- given how little time we have- but maybe not
impossible (or could the project be extended?). Or are they being
directed by us? Are they participating in an art work by adults? Is
this a community / art therapy-based initiative- if so, what are the
goals?
I would appreciate if anyone could fill me in on where this stands at
the moment, or just share your thoughts about what you think it should
be.
I have some theater-game suggestions for work-shopping with the kids
based on some of Augusto Boal's community-based theater. And I think
it might be interesting if we participate in the performance, or at
least the workshop, together with the kids- bringing our own naked
thoughts to light.
I think its a very challenging and critical topic!
I look forward to hearing from you.
best,
Jennifer
please let me know where I am misguided in my observations.
I need to explain a little bit where I come from, and about my
motivations for wanting to work on the project- and I would be
interested also to hear about your motivations as well. I'll explain
why shortly.
Thinking about community and what it means in real social terms, as
well as psychological terms, to feel that one is inside or outside a
community is a project I am passionately engaged with at the moment.
I am, after all, an immigrant- albeit a "privileged" one. And I have
felt the difficulties of beginning to interface with the seemingly
homogenous cultural community of greekness. A community tied very
passionately- as Harris pointed out (I think!, my greek...)- to blood
rather than geographical circumstance.
I have another, equally personal, connection to the topic. My little
brother is black.
I have studied in some detail issues of race and the civil rights
movement in the United States and have followed more distantly the
writings of those engaged in thinking about identity and race. From
this perspective I wish to say several things.
There is almost no connection between African immigrants who have come
to Greece through (traumatic) economic and political necessity, and
the extremely traumatic circumstances that define the ground
African-Americans have grown up on. Slavery in the States was an
institution. The historical effects of that trauma have infiltrated
american consciousness in an entirely different way. I agree strongly
with Christina (? sorry, I don't have everyone's names yet) on that
point. I think it is almost dangerous to conflate the one with the
other and that we need to look specifically at this experience here.
Obviously one could have a passing association with a black person on
a bus and think of Rosa Parks- but to dwell on this might be another
form of racism. Are all black people on a bus in a primarily white
community linked forever to the history of segregation in the United
States? What does that association say about us?
I want to think carefully about this. About our own relations to the
black people/minorities/outsiders around us- about our own motivations
for wanting to work on this. It is so easy to project our own
sympathies and fears onto an entire people and it is important to
become aware of our own "inner racist"- however well-meaning it might
be. So I would ask everyone to examine what we think when we see the
black people around us in transit- and what our thoughts about them
say about us.
Speaking for my little brother (which I should not do): my observation
of him is that he wanted as a teenager to completely ignore any
mention of his difference. He wanted the whole issue of race to
disappear. He wanted to fit in. And his own family felt compelled to
bring it to his attention- but why? We were afraid for him. We were
worried. We had memories of injustice. We wanted him to be
prepared..... And we let these fears guide us. Would it have been
better for him if we had instead let ourselves be guided by the simple
interactions of the day?
I am concerned that we might make a similar mistake(?) with the kids
in the project.
That being said, I think there is an amazing level of completely
unconscious racism in Greece. Please excuse my generalizations right
now- of course this is not true of everyone! My observation is that
many people believe they are tolerant and not racist, and yet they
carelessly, unknowingly, marginalize outsiders with small comments and
gestures constantly. The pervasiveness of this marginalization is
shocking. Perhaps due to a lack of experience with it, Greeks seem
not to have brought the heart of racism to consciousness. I think
that bringing our own racism to consciousness is a critical step.
While "politically correct" actions and language have many problems in
the way they have been carried out and even exploited (in the States),
it does have a very important function. The careful use of language
brings awareness and consideration of a minority- on their own terms.
In thinking of this idea- coming to someone else's terms- we can begin
to think about the children in the project. What do they want? How do
they want to be seen and addressed? We might frame structures that
make it easier for them to express this- but after that we can only
listen.
I don't understand yet what the children's roles are in the project
and I think it should be clarified. Are we working WITH them? Are
they collaborators? Unfortunately it seems very difficult to do that
in a meaningful way- given how little time we have- but maybe not
impossible (or could the project be extended?). Or are they being
directed by us? Are they participating in an art work by adults? Is
this a community / art therapy-based initiative- if so, what are the
goals?
I would appreciate if anyone could fill me in on where this stands at
the moment, or just share your thoughts about what you think it should
be.
I have some theater-game suggestions for work-shopping with the kids
based on some of Augusto Boal's community-based theater. And I think
it might be interesting if we participate in the performance, or at
least the workshop, together with the kids- bringing our own naked
thoughts to light.
I think its a very challenging and critical topic!
I look forward to hearing from you.
best,
Jennifer
Παρουσιαση/ ΑΚΤΟ
Τεχνολογικός Όμιλος (ΑΚΤΟ) σας προσκαλεί στην συζήτηση που οργανώνει με θέμα: Δράση και πόλη
Χώρος: Αμφιθέατρο ΑΚΤΟ, Κραναού 3, πλ. Κουμουνδούρου.
Ωρα: 17:00-21:00
τηλ. 210 5230130- 210 5227450
Η συζήτηση αναφέρεται στο γεγονός ότι αρχιτέκτονες και εικαστικοί πραγματοποιούν δράσεις στην Αθήνα. Οι δράσεις αυτές αφορούν άλλοτε σε τοποθεσίες στις οποίες επεμβαίνουν μέσα από την τοπικά προσδιορισμένη τέχνη (site specific art), άλλοτε δημόσιους χώρους ή αστικά κενά και άλλοτε τους τοίχους των κτηρίων στους οποίους επεμβαίνουν με γκραφίτι. Με αυτούς και με άλλους τρόπους οι οποίοι έχουν τον χαρακτήρα εφήμερης κατοίκησης, μετασχηματίζουν προσωρινά την πόλη.
Ποιοί είμαστε;
Η Κοινότητα Ανοικοδόμησης αποτελεί μια ανοιχτή ομάδα της οποίας τα μέλη προέρχονται από διαφορετικούς χώρους. Το όνομά της σηματοδοτεί τη θέληση να ξαναφτιάξουμε συνδέσεις ανάμεσα σε χώρους και έννοιες που είτε δεν υπήρξαν ποτέ, είτε έχουν φθαρεί μέσα στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Το Σχέδιο Ανοικοδόμησης επιχειρεί ένα πείραμα ως προς τη δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλίας από τον καθέναν ξεχωριστά και από όλους μαζί και δεν έχει σαν στόχο ένα τελικό οικοδόμημα αλλά αποβλέπει σε μια ενδελεχή έρευνα και άσκηση.
Μας συνδέει η διάθεση συμμετοχής σε συλλογικές διαδικασίες και δράσεις που προάγουν την πολιτική μας συνειδητότητα. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι βγαίνουμε από την "ιδιωτική" σφαίρα όπου οι προτεραιότητες ορίζονται από το ατομικό συμφέρον και την μεγιστοποίηση του κέρδους και ενεργοποιούμαστε στον δημόσιο χώρο.
Στο πεδίο αυτό, προτεραιότητα αποτελεί η ικανότητα αντίληψης του "άλλου" καθώς και των αναγκών του. Προσπαθούμε λοιπόν να ερευνήσουμε τα όρια, τις δυνάμεις που δρουν, τα διακυβεύματα, αλλά κυρίως την δυνατότητα και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να επιτύχουμε καλύτερες συνθήκες συμβίωσης.
Πέραν της αποτελεσματικότητας, η γνώση και οι εμπειρίες που κερδίζει κανείς μέσα από αυτή την προσπάθεια, προσφέρουν επίγνωση. Μέσα από αυτή την κοινωνικοποίηση αρχίζουμε να βλέπουμε τις πραγματικές διαστάσεις των ζητημάτων. Επίσης, αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, είναι η δυνατότητα ανάπτυξης αλληλεγγύης μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων τους οποίους δεν συνδέει το στενά προσωπικό συμφέρον.
Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι δεδομένο ή παγιωμένο. Η ταυτότητα της κοινότητας ανοικοδόμησης και οι σχέσεις μεταξύ των μελών είναι υπό συνεχή διαμόρφωση, καθώς σε μια ανοιχτή ομάδα, όλοι επηρεάζουν όλους.
Δράσεις στην πόλη
Μπλέ Πολυκατοικία, Εξάρχεια, Μάιος του 2006, οι πρώτες συναντήσεις, μεγάλο ενδιαφέρον και ενθουσιασμός από πολλούς ανθρώπους.
Τα στοιχεία 100 περίπου ανθρώπων συμπληρώνουν την σημερινή mailing list της κοινότητας ανοικοδόμησης αν και δεν αποτελούν όλοι την κινητήρια δύναμη. Πέραν ενός πυρήνα περίπου 15-20 ατόμων με συνεχή παρουσία το μεγαλύτερο πλήθος συμμετεχόντων έχει περιστασιακή εμπλοκή και όχι συνεχή συμμετοχή.
Όλοι όμως οι άνθρωποι που ήρθαν έστω για μια φορά σε συναντήσεις, μας εμπλούτισαν με τις απόψεις τους ή ενίοτε και με την στάση τους όποια κι αν ήταν αυτή. Αρκετοί προχώρησαν στο να καταθέσουν ιδέες για δράσεις. Ανεξάρτητα με το αν οι ιδέες δεν κατάφεραν να υλοποιηθούν ή δεν υποστηρίχτηκαν σε βάθος χρόνου για μας είναι σημαντικό που υπήρξαν και διαφυλάσσονται. Σύντομα θα παρουσιαστούν σε ένα διαδικτυακό αρχείο ιδεών προς υλοποίηση στο οποίο όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει προκειμένου να τις ενεργοποιήσει.
Η "πατρίδα" της Κοινότητας, ο κοινός τόπος αναφοράς για τους εντός και εκτός, για εμπλεκόμενους και παρατηρητές, είναι κατά βάση μια ζωντανή ιστοσελίδα, ένας διαδικτυακός χώρος που καταφέρνει ίσως αυτό που οι καθημερινές συνθήκες δυσκολεύουν. Για πολλούς η σελίδα reconstruction.gr προσφέρει τη δυνατότητα μιας πρώτης επαφής με την ομάδα και ενημέρωση για τις δράσεις μας. Επίσης, είναι πεδίο επικοινωνίας και έκθεσης διαφορετικών απόψεων.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι πέραν όλων αυτών, το ζητούμενό μας είναι η άμεση επικοινωνία και γι' αυτόν τον λόγο, από την αρχή λειτουργίας αυτής της κοινότητας καθιερώθηκαν συναντήσεις που πραγματοποιούνται κάθε δύο εβδομάδες. Ενδιάμεσα, γίνονται επί μέρους συναντήσεις από τις ομάδες εργασίας οι οποίες σχετίζονται με συγκεκριμένες δράσεις.
Από τις δράσεις που έχουμε υλοποιήσει, μπορούμε να αναφέρουμε την δράση στην αγορά της Κυψέλης, όπου με αρχικό προγραμματισμό πέντε ημερών και μηδενικό προϋπολογισμό, η παρέμβαση κράτησε τελικά τρεις εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων συντάχθηκαν πολλοί καλλιτέχνες. Συνολικά, συμμετείχαν με έργα τους 40 εικαστικοί, διοργανώθηκαν ανοιχτές συζητήσεις, έγιναν περφόρμανς, θεατρικά δρώμενα, video προβολές και συναυλίες.
Αντιδρώντας στην εγκατάλειψη και τις αναμενόμενες μεθοδεύσεις, αναδείχθηκε το αίτημα αναπροσδιορισμού της χρήσης του χώρου και, πράγμα σπάνιο, ετέθη σε δημόσιο διάλογο.
Η δράση της Κοινότητας Ανοικοδόμησης στη δημοτική αγορά της Κυψέλης κινητοποίησε πολλούς ανθρώπους και πρότεινε έμπρακτα την δραστηριοποίηση πολιτών -που ίσως μέχρι πρόσφατα ήταν αδρανείς- στο δημόσιο χώρο.
Πρόσφατα οργανώσαμε ανοιχτή συζήτηση στο θέατρο Σχεδία, με τίτλο "οι παραισθήσεις της Ιστορίας: επινόηση και αποϊστορικοποίηση". Το παρελθόν προσδιορίζει την ταυτότητα των ανθρώπων και γι'αυτό αποτελεί πεδίο ανταγωνισμών. Σκοπός μας ήταν να αγγίξουμε το θέμα της αντίληψης και των χρήσεων του παρελθόντος, υπονοώντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να είναι ζήτημα αυτοματισμών και ιδεολογικού προσδιορισμού εκ των άνω, αλλά καθημερινή ευθύνη για τον καθένα.
Σταθερά επιδιώκουμε να έχουμε παρουσία σε διάφορες εκδηλώσεις που αφορούν στο δημόσιο χώρο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις εκδηλώσεις του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, την πρόσφατη Συνάντηση των τοπικών Κινημάτων της Αθήνας για την δημιουργία Παναττικού Δικτύου κλπ.
Μεταξύ των επόμενων δράσεων που προγραμματίζουμε είναι και αυτή που θεματοποιεί τις εγκαταστάσεις και τον χώρο της δισκογραφικής εταιρίας Κολούμπια. Η δράση αυτή με τίτλο (Υπό)μνημα έχει ως βασική ιδέα την έννοια της μνήμης, τόσο ως ατομικό βίωμα όσο και ως συλλογική παρακαταθήκη. Η μνήμη, συλλογική/ατομική, συνδυαζόμενη με τον χώρο, τον συγκεκριμένο αλλά και τον συνειδησιακό, αποτελούν το βασικό νοηματικό ζητούμενο, την ιδέα εκείνη που η ομάδα επιθυμεί να διερευνήσει σε βάθος, με πιθανές εικαστικές ή εννοιολογικές προτάσεις, οι οποίες θα αναφέρονται αλλά και θα ορίζονται ακριβώς από τον πραγματικό τόπο.
Η ομάδα εργασίας ακολουθεί μια βιωματική μεθοδολογία. Ερευνά σε σχέση με το εργοστάσιο και τον περιβάλλοντα χώρο, μέσα από επισκέψεις, φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις με τους κατοίκους/ εργαζομένους της περιοχής.
Η συγκεκριμένη ομάδα εργασίας έχει επιλέξει να προχωρήσει ανεξάρτητα μέχρι την επαρκή σχηματοποίηση της δράσης. Η κοινότητα ανοικοδόμησης ενθαρρύνει επί μέρους πρωτοβουλίες των μελών της και στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφ'όσον κριθεί απαραίτητο, θα εμπλακεί συνολικά και θα ανταποκριθεί κατά την υλοποίηση της δράσης.
Άλλη μελλοντική δράση είναι η έκθεση "Αποχαιρετισμός" σε συνεργασία με το θέατρο Σχεδία και με πρωτοβουλία του Βασίλη Κ. Πρόκειται για ένα θεατρικό δρώμενο με την συμμετοχή ηθοποιών, χορευτών, μουσικών και εικαστικών. Η δράση θα προβαριστεί και θα πραγματοποιηθεί στην αγορά της Κυψέλης, χρησιμοποιώντας τις βιτρίνες περιμετρικά της αγοράς, το κέντρο εσωτερικά, το υπόγειο καθώς και τις πολυκατοικίες περιμετρικά. Στο ιστολόγιο http://agorakypseli.blogspot.com/ κατατίθενται ακόμη ιδέες από όσους θα ήθελαν να συμμετέχουν. Η υλοποίηση προβλέπεται για τις 25 Ιουνίου.
Τέλος, με την Ένωση Οργανώσεων Αφρικανών Γυναικών, έχει προγραμματιστεί η δράση με τίτλο "Η δεύτερη γενιά στο Τούνελ 14". Το πρότζεκτ αυτό που έχει προετοιμαστεί επί μακρόν, αντλεί από μια λογοτεχνική αξία του Χάρη Κοντοσφύρη ο οποίος έχοντας γεννηθεί στην Αφρική, διατηρούσε βιώματα που τον ώθησαν στην παρατήρηση των αφρικανών μεταναστών στην Αθήνα.
Για την ακρίβεια, η γραμμή 14 του ΗΛΠΑΠ που εκτελούσε την διαδρομή Πατήσια-Αμπελόκηποι, λειτούργησε σαν όχημα για την διακριτική μετακίνηση των μελών της νεοαφιχθείσας Αφρικανικής κοινότητας κατά τη δεκαετία του '80. Η γραμμή αυτή συνέδεε απ' ευθείας τους δύο πόλους διαμονής τους. Όσοι τη χρησιμοποιούσαν είχαν την αίσθηση πως διέσχιζαν την πόλη ακολουθώντας μια ασφαλή διαδρομή, σαν να περνούσαν μέσα από ένα δικό τους τούνελ.
Στην προσπάθεια ενεργοποίησης αυτής της μνήμης, το τρόλεϊ 14 παραδίδεται, συμβολικά, στους ίδιους τους μετανάστες για μια διαφορετική διαδρομή. Στις 20 Ιουνίου 2007 (μέρα που ο ΟΗΕ έχει ανακηρύξει ως διεθνή μέρα προσφύγων) το τρόλεϊ 14 θα μεταφέρει παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα τα οποία θα εκτελέσουν περφόρμανς προκαλώντας πιθανά την έκπληξη των επιβατών. Εν μέρει, η δράση αναδεικνύει τον δημόσιο χώρο μέσα από την χρήση ενός δημόσιου μέσου μεταφοράς. Όμως, κομβικό ζήτημα αποτελεί η δεύτερη γενιά μεταναστών, δηλαδή τα παιδιά που έχουν γεννηθεί και ζήσει σε αυτή τη χώρα και των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα δεν υπερβαίνουν εκείνα οποιουδήποτε ξένου επισκέπτη εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης. Στην ιστοσελίδα μας έχει αναρτηθεί ενημερωτικό κείμενο με απαντήσεις σε θέματα για το νομικό πλαίσιο που διέπει ζητήματα ιθαγένειας. Σας υπενθυμίζουμε ότι το Τούνελ 14 θα πραγματοποιηθεί στις 20 Ιουνίου και σας καλούμε να συμμετέχετε ως εθελοντές.
Η ανοιχτή πρόσκληση αποτελεί πάγια τακτική της κοινότητας και αφορά σε όλους όσοι ενδιαφέρονται να εμπλακούν ενεργά είτε στα πρότζεκτ που βρίσκονται σε εξέλιξη ή να συνδιαμορφώσουν μελλοντικές δράσεις.
Χώρος: Αμφιθέατρο ΑΚΤΟ, Κραναού 3, πλ. Κουμουνδούρου.
Ωρα: 17:00-21:00
τηλ. 210 5230130- 210 5227450
Η συζήτηση αναφέρεται στο γεγονός ότι αρχιτέκτονες και εικαστικοί πραγματοποιούν δράσεις στην Αθήνα. Οι δράσεις αυτές αφορούν άλλοτε σε τοποθεσίες στις οποίες επεμβαίνουν μέσα από την τοπικά προσδιορισμένη τέχνη (site specific art), άλλοτε δημόσιους χώρους ή αστικά κενά και άλλοτε τους τοίχους των κτηρίων στους οποίους επεμβαίνουν με γκραφίτι. Με αυτούς και με άλλους τρόπους οι οποίοι έχουν τον χαρακτήρα εφήμερης κατοίκησης, μετασχηματίζουν προσωρινά την πόλη.
Ποιοί είμαστε;
Η Κοινότητα Ανοικοδόμησης αποτελεί μια ανοιχτή ομάδα της οποίας τα μέλη προέρχονται από διαφορετικούς χώρους. Το όνομά της σηματοδοτεί τη θέληση να ξαναφτιάξουμε συνδέσεις ανάμεσα σε χώρους και έννοιες που είτε δεν υπήρξαν ποτέ, είτε έχουν φθαρεί μέσα στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Το Σχέδιο Ανοικοδόμησης επιχειρεί ένα πείραμα ως προς τη δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλίας από τον καθέναν ξεχωριστά και από όλους μαζί και δεν έχει σαν στόχο ένα τελικό οικοδόμημα αλλά αποβλέπει σε μια ενδελεχή έρευνα και άσκηση.
Μας συνδέει η διάθεση συμμετοχής σε συλλογικές διαδικασίες και δράσεις που προάγουν την πολιτική μας συνειδητότητα. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι βγαίνουμε από την "ιδιωτική" σφαίρα όπου οι προτεραιότητες ορίζονται από το ατομικό συμφέρον και την μεγιστοποίηση του κέρδους και ενεργοποιούμαστε στον δημόσιο χώρο.
Στο πεδίο αυτό, προτεραιότητα αποτελεί η ικανότητα αντίληψης του "άλλου" καθώς και των αναγκών του. Προσπαθούμε λοιπόν να ερευνήσουμε τα όρια, τις δυνάμεις που δρουν, τα διακυβεύματα, αλλά κυρίως την δυνατότητα και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να επιτύχουμε καλύτερες συνθήκες συμβίωσης.
Πέραν της αποτελεσματικότητας, η γνώση και οι εμπειρίες που κερδίζει κανείς μέσα από αυτή την προσπάθεια, προσφέρουν επίγνωση. Μέσα από αυτή την κοινωνικοποίηση αρχίζουμε να βλέπουμε τις πραγματικές διαστάσεις των ζητημάτων. Επίσης, αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, είναι η δυνατότητα ανάπτυξης αλληλεγγύης μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων τους οποίους δεν συνδέει το στενά προσωπικό συμφέρον.
Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι δεδομένο ή παγιωμένο. Η ταυτότητα της κοινότητας ανοικοδόμησης και οι σχέσεις μεταξύ των μελών είναι υπό συνεχή διαμόρφωση, καθώς σε μια ανοιχτή ομάδα, όλοι επηρεάζουν όλους.
Δράσεις στην πόλη
Μπλέ Πολυκατοικία, Εξάρχεια, Μάιος του 2006, οι πρώτες συναντήσεις, μεγάλο ενδιαφέρον και ενθουσιασμός από πολλούς ανθρώπους.
Τα στοιχεία 100 περίπου ανθρώπων συμπληρώνουν την σημερινή mailing list της κοινότητας ανοικοδόμησης αν και δεν αποτελούν όλοι την κινητήρια δύναμη. Πέραν ενός πυρήνα περίπου 15-20 ατόμων με συνεχή παρουσία το μεγαλύτερο πλήθος συμμετεχόντων έχει περιστασιακή εμπλοκή και όχι συνεχή συμμετοχή.
Όλοι όμως οι άνθρωποι που ήρθαν έστω για μια φορά σε συναντήσεις, μας εμπλούτισαν με τις απόψεις τους ή ενίοτε και με την στάση τους όποια κι αν ήταν αυτή. Αρκετοί προχώρησαν στο να καταθέσουν ιδέες για δράσεις. Ανεξάρτητα με το αν οι ιδέες δεν κατάφεραν να υλοποιηθούν ή δεν υποστηρίχτηκαν σε βάθος χρόνου για μας είναι σημαντικό που υπήρξαν και διαφυλάσσονται. Σύντομα θα παρουσιαστούν σε ένα διαδικτυακό αρχείο ιδεών προς υλοποίηση στο οποίο όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει προκειμένου να τις ενεργοποιήσει.
Η "πατρίδα" της Κοινότητας, ο κοινός τόπος αναφοράς για τους εντός και εκτός, για εμπλεκόμενους και παρατηρητές, είναι κατά βάση μια ζωντανή ιστοσελίδα, ένας διαδικτυακός χώρος που καταφέρνει ίσως αυτό που οι καθημερινές συνθήκες δυσκολεύουν. Για πολλούς η σελίδα reconstruction.gr προσφέρει τη δυνατότητα μιας πρώτης επαφής με την ομάδα και ενημέρωση για τις δράσεις μας. Επίσης, είναι πεδίο επικοινωνίας και έκθεσης διαφορετικών απόψεων.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι πέραν όλων αυτών, το ζητούμενό μας είναι η άμεση επικοινωνία και γι' αυτόν τον λόγο, από την αρχή λειτουργίας αυτής της κοινότητας καθιερώθηκαν συναντήσεις που πραγματοποιούνται κάθε δύο εβδομάδες. Ενδιάμεσα, γίνονται επί μέρους συναντήσεις από τις ομάδες εργασίας οι οποίες σχετίζονται με συγκεκριμένες δράσεις.
Από τις δράσεις που έχουμε υλοποιήσει, μπορούμε να αναφέρουμε την δράση στην αγορά της Κυψέλης, όπου με αρχικό προγραμματισμό πέντε ημερών και μηδενικό προϋπολογισμό, η παρέμβαση κράτησε τελικά τρεις εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων συντάχθηκαν πολλοί καλλιτέχνες. Συνολικά, συμμετείχαν με έργα τους 40 εικαστικοί, διοργανώθηκαν ανοιχτές συζητήσεις, έγιναν περφόρμανς, θεατρικά δρώμενα, video προβολές και συναυλίες.
Αντιδρώντας στην εγκατάλειψη και τις αναμενόμενες μεθοδεύσεις, αναδείχθηκε το αίτημα αναπροσδιορισμού της χρήσης του χώρου και, πράγμα σπάνιο, ετέθη σε δημόσιο διάλογο.
Η δράση της Κοινότητας Ανοικοδόμησης στη δημοτική αγορά της Κυψέλης κινητοποίησε πολλούς ανθρώπους και πρότεινε έμπρακτα την δραστηριοποίηση πολιτών -που ίσως μέχρι πρόσφατα ήταν αδρανείς- στο δημόσιο χώρο.
Πρόσφατα οργανώσαμε ανοιχτή συζήτηση στο θέατρο Σχεδία, με τίτλο "οι παραισθήσεις της Ιστορίας: επινόηση και αποϊστορικοποίηση". Το παρελθόν προσδιορίζει την ταυτότητα των ανθρώπων και γι'αυτό αποτελεί πεδίο ανταγωνισμών. Σκοπός μας ήταν να αγγίξουμε το θέμα της αντίληψης και των χρήσεων του παρελθόντος, υπονοώντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να είναι ζήτημα αυτοματισμών και ιδεολογικού προσδιορισμού εκ των άνω, αλλά καθημερινή ευθύνη για τον καθένα.
Σταθερά επιδιώκουμε να έχουμε παρουσία σε διάφορες εκδηλώσεις που αφορούν στο δημόσιο χώρο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τις εκδηλώσεις του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, την πρόσφατη Συνάντηση των τοπικών Κινημάτων της Αθήνας για την δημιουργία Παναττικού Δικτύου κλπ.
Μεταξύ των επόμενων δράσεων που προγραμματίζουμε είναι και αυτή που θεματοποιεί τις εγκαταστάσεις και τον χώρο της δισκογραφικής εταιρίας Κολούμπια. Η δράση αυτή με τίτλο (Υπό)μνημα έχει ως βασική ιδέα την έννοια της μνήμης, τόσο ως ατομικό βίωμα όσο και ως συλλογική παρακαταθήκη. Η μνήμη, συλλογική/ατομική, συνδυαζόμενη με τον χώρο, τον συγκεκριμένο αλλά και τον συνειδησιακό, αποτελούν το βασικό νοηματικό ζητούμενο, την ιδέα εκείνη που η ομάδα επιθυμεί να διερευνήσει σε βάθος, με πιθανές εικαστικές ή εννοιολογικές προτάσεις, οι οποίες θα αναφέρονται αλλά και θα ορίζονται ακριβώς από τον πραγματικό τόπο.
Η ομάδα εργασίας ακολουθεί μια βιωματική μεθοδολογία. Ερευνά σε σχέση με το εργοστάσιο και τον περιβάλλοντα χώρο, μέσα από επισκέψεις, φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις με τους κατοίκους/ εργαζομένους της περιοχής.
Η συγκεκριμένη ομάδα εργασίας έχει επιλέξει να προχωρήσει ανεξάρτητα μέχρι την επαρκή σχηματοποίηση της δράσης. Η κοινότητα ανοικοδόμησης ενθαρρύνει επί μέρους πρωτοβουλίες των μελών της και στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφ'όσον κριθεί απαραίτητο, θα εμπλακεί συνολικά και θα ανταποκριθεί κατά την υλοποίηση της δράσης.
Άλλη μελλοντική δράση είναι η έκθεση "Αποχαιρετισμός" σε συνεργασία με το θέατρο Σχεδία και με πρωτοβουλία του Βασίλη Κ. Πρόκειται για ένα θεατρικό δρώμενο με την συμμετοχή ηθοποιών, χορευτών, μουσικών και εικαστικών. Η δράση θα προβαριστεί και θα πραγματοποιηθεί στην αγορά της Κυψέλης, χρησιμοποιώντας τις βιτρίνες περιμετρικά της αγοράς, το κέντρο εσωτερικά, το υπόγειο καθώς και τις πολυκατοικίες περιμετρικά. Στο ιστολόγιο http://agorakypseli.blogspot.com/ κατατίθενται ακόμη ιδέες από όσους θα ήθελαν να συμμετέχουν. Η υλοποίηση προβλέπεται για τις 25 Ιουνίου.
Τέλος, με την Ένωση Οργανώσεων Αφρικανών Γυναικών, έχει προγραμματιστεί η δράση με τίτλο "Η δεύτερη γενιά στο Τούνελ 14". Το πρότζεκτ αυτό που έχει προετοιμαστεί επί μακρόν, αντλεί από μια λογοτεχνική αξία του Χάρη Κοντοσφύρη ο οποίος έχοντας γεννηθεί στην Αφρική, διατηρούσε βιώματα που τον ώθησαν στην παρατήρηση των αφρικανών μεταναστών στην Αθήνα.
Για την ακρίβεια, η γραμμή 14 του ΗΛΠΑΠ που εκτελούσε την διαδρομή Πατήσια-Αμπελόκηποι, λειτούργησε σαν όχημα για την διακριτική μετακίνηση των μελών της νεοαφιχθείσας Αφρικανικής κοινότητας κατά τη δεκαετία του '80. Η γραμμή αυτή συνέδεε απ' ευθείας τους δύο πόλους διαμονής τους. Όσοι τη χρησιμοποιούσαν είχαν την αίσθηση πως διέσχιζαν την πόλη ακολουθώντας μια ασφαλή διαδρομή, σαν να περνούσαν μέσα από ένα δικό τους τούνελ.
Στην προσπάθεια ενεργοποίησης αυτής της μνήμης, το τρόλεϊ 14 παραδίδεται, συμβολικά, στους ίδιους τους μετανάστες για μια διαφορετική διαδρομή. Στις 20 Ιουνίου 2007 (μέρα που ο ΟΗΕ έχει ανακηρύξει ως διεθνή μέρα προσφύγων) το τρόλεϊ 14 θα μεταφέρει παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα τα οποία θα εκτελέσουν περφόρμανς προκαλώντας πιθανά την έκπληξη των επιβατών. Εν μέρει, η δράση αναδεικνύει τον δημόσιο χώρο μέσα από την χρήση ενός δημόσιου μέσου μεταφοράς. Όμως, κομβικό ζήτημα αποτελεί η δεύτερη γενιά μεταναστών, δηλαδή τα παιδιά που έχουν γεννηθεί και ζήσει σε αυτή τη χώρα και των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα δεν υπερβαίνουν εκείνα οποιουδήποτε ξένου επισκέπτη εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης. Στην ιστοσελίδα μας έχει αναρτηθεί ενημερωτικό κείμενο με απαντήσεις σε θέματα για το νομικό πλαίσιο που διέπει ζητήματα ιθαγένειας. Σας υπενθυμίζουμε ότι το Τούνελ 14 θα πραγματοποιηθεί στις 20 Ιουνίου και σας καλούμε να συμμετέχετε ως εθελοντές.
Η ανοιχτή πρόσκληση αποτελεί πάγια τακτική της κοινότητας και αφορά σε όλους όσοι ενδιαφέρονται να εμπλακούν ενεργά είτε στα πρότζεκτ που βρίσκονται σε εξέλιξη ή να συνδιαμορφώσουν μελλοντικές δράσεις.
7.5.07
Exhibition – The Farewell
Exhibition – The Farewell
(it will never be the same)
THE THOUGHT
I visualize the market at Kypseli as a “ship” which by all the fast embankments and constructions has been left behind at the “ex-harbor” of Kypseli.
It seems to me, as an ark of products and people standing still, isolated, inside the city of Kypseli. I can see the orchestra at the central hold playing, inside the unsinkable but worn out hull offering some breaths of survival.
It is the one and only ship where its visitors have the ability to watch it from all sides.
PUBLIC AND PRIVATE SPACE
Nowadays the public wellbeing submits under the so-called private initiative.
Even the public areas have become a field of exercising violence under the state’s authority. Citizens, by themselves, often find it hard to get in contact, to discourse, to copulate.
The state drives us in private spaces where a fee is obligatory in order to participate. Even there though, the touch is prohibited or includes dangers.
Theater is in our country is usually limited inside small buildings, mainly what we call Italic scenes.
Actors submit their corporal expression driven mainly into psychological happenings, as well as, the sound of their own voice following the television’s trend in speech or pose.
Under these terms there is no meaning in our private life without its public character.
Therefore anything that keeps mainly fertile the public speech, public action, public space, is obviously political. Furthermore it seems to be the only thing that can give meaning at the theater’s existence, nowadays.
Theater can be described as a constant, revolutionary reconstruction of what we live in the present, or what comes in the future.
Every different era has its own kind of theater, its own kind of authority, and political conciliation creating its own structure.
ACTION
Therefore I am suggesting the creation of a theatrical happening which partly will be rehearsed and formed at the Kypseli’s market utilizing the shop windows parametrical to the market, the inner center and the underground space.
PARTICIPATION
During this action I suggest the participation of several groups:
Actors who will perform at the shop windows and the basement or they will improvise.
I also suggest the up-to date, one-act by Brecht from the play “Terror and misery at the Third Reich” or a text which can be contributed by a member of the group.
At the beginning of this action I suggest the monologue by Gorgias for Fair Helen.
Another group, the dancers, who will also perform at the shop windows and the near by streets under specific choreography or improvising.
Painters and musicians can also contribute in forming other groups.
REALISATION
The realization of this action can be achieved with the help of team members or other volunteers –artists or not.
Also can be used videos, photos, projections, hardware, software, sounds, etc.
The lighting inside the shop windows will be produced of fluorescence lamps and outside by flashlights or other minimal source of light.
EPILOGUE
Our action outside the obvious artistic target has the intention to convert the market at Kypseli in an unconventional canvas of activities and functions.
It will help the creation of a malleable, maybe, chaotic but surely familiar urban scenery at the center of Athens.
(it will never be the same)
THE THOUGHT
I visualize the market at Kypseli as a “ship” which by all the fast embankments and constructions has been left behind at the “ex-harbor” of Kypseli.
It seems to me, as an ark of products and people standing still, isolated, inside the city of Kypseli. I can see the orchestra at the central hold playing, inside the unsinkable but worn out hull offering some breaths of survival.
It is the one and only ship where its visitors have the ability to watch it from all sides.
PUBLIC AND PRIVATE SPACE
Nowadays the public wellbeing submits under the so-called private initiative.
Even the public areas have become a field of exercising violence under the state’s authority. Citizens, by themselves, often find it hard to get in contact, to discourse, to copulate.
The state drives us in private spaces where a fee is obligatory in order to participate. Even there though, the touch is prohibited or includes dangers.
Theater is in our country is usually limited inside small buildings, mainly what we call Italic scenes.
Actors submit their corporal expression driven mainly into psychological happenings, as well as, the sound of their own voice following the television’s trend in speech or pose.
Under these terms there is no meaning in our private life without its public character.
Therefore anything that keeps mainly fertile the public speech, public action, public space, is obviously political. Furthermore it seems to be the only thing that can give meaning at the theater’s existence, nowadays.
Theater can be described as a constant, revolutionary reconstruction of what we live in the present, or what comes in the future.
Every different era has its own kind of theater, its own kind of authority, and political conciliation creating its own structure.
ACTION
Therefore I am suggesting the creation of a theatrical happening which partly will be rehearsed and formed at the Kypseli’s market utilizing the shop windows parametrical to the market, the inner center and the underground space.
PARTICIPATION
During this action I suggest the participation of several groups:
Actors who will perform at the shop windows and the basement or they will improvise.
I also suggest the up-to date, one-act by Brecht from the play “Terror and misery at the Third Reich” or a text which can be contributed by a member of the group.
At the beginning of this action I suggest the monologue by Gorgias for Fair Helen.
Another group, the dancers, who will also perform at the shop windows and the near by streets under specific choreography or improvising.
Painters and musicians can also contribute in forming other groups.
REALISATION
The realization of this action can be achieved with the help of team members or other volunteers –artists or not.
Also can be used videos, photos, projections, hardware, software, sounds, etc.
The lighting inside the shop windows will be produced of fluorescence lamps and outside by flashlights or other minimal source of light.
EPILOGUE
Our action outside the obvious artistic target has the intention to convert the market at Kypseli in an unconventional canvas of activities and functions.
It will help the creation of a malleable, maybe, chaotic but surely familiar urban scenery at the center of Athens.
Subscribe to:
Posts (Atom)
